آئین مستان

بال جبریل غزل های مرا آوردند

بشکن ای نیل که موسای مرا آوردند

و شکوه دم عیسای مرا آوردند

دست بر سینه که آقای مرا آوردند

یک قدم مانده فقط تا ابدیت برسیم

آه، ای عشق کمک کن به هویت برسیم

هفت پشتم همگی زاده و مجنونِ شما

یازده قرن گذشت از غمِ گلگون شما

ما همه سوخته، خاکستر و دلخون شما

گردن غیرت این طایفه مدیون شما

هر که بی عشق تو سر کرده بمیرد بهتر

باغ عمرش دم پاییز بگیرد بهتر

دوش در حلقه ما قصه ی گیسوی تو بود

تا دلِ شب سخن از سلسله ی مویِ تو بود

سمت سجاده کمان خانه ی ابروی تو بود

کیمیا اندکی از خاکِ سر کوی تو بود

به فدای قدمت ای همه جان، ای همه تن

بگشا بند قبا تا بگشاید دل من

چشم هر کس به تو افتاده دگر مات شده

دیده ی روشنی از پرتو مشکات شده

نسل در نسل همه اهل کرامات شده

راوی معجزه ی آنیِ چشمات شده

چشم یعقوب سپید است نسیمی بفرست

مهربانی خودت را به یتیمی بفرست

ما نداریم کسی را تو کریمی بفرست

جلوه ی تازه ای از یارِ قدیمی بفرست

جمکران ساخته ای هم وطن ما باشی

تا پناهِ غم هر مرد و زن ما باشی

نقش لبخند خودت را به دل قاب بکش

شب شده سوسوی آرامش مهتاب بکش

از کویر عطش سینه ما آب بکش

قبله شو آینه در کاشیِ محراب بکش

وای بر ما اگز از عشق پریشان نشویم

بی ولای نفس ناب تو سلمان نشویم

می شود شادی آن قلب سپیدت باشیم

یار دعوت شده ی سفره عیدت باشم

یکی از پا به رکابان شهیدت باشیم

شده یک روز، شده شیخ مفیدت باشیم

یک دو خط هم بنویسی دلمان شاد شود

با نفس های گل فاطمه آباد شود

سی نفر یار نداری که پریشان نشوی

دم به دم ابر پر از اشکِ بهاران نشوی

از نگاه دل غفلت زده پنهان نشوی

خانه بر دوش ترین یار بیابان نشوی

یار تو خواب ندارد همه جا بیدار است

لب به لب پر شده از دغدغه ی دیدار است

چقدر تا دم بی تاب عبورت مانده

تا لب بام سحرگاه ظهورت مانده

بانویی خم شده در راه ظهورت مانده

روی دیوار و دری چشم غیورت مانده

قسمت می دهم ای آبروی شب بوها

دگر از راه بیا منتقمِ پهلوها

بر بیابان خشک سینه من

نرسیده دو قطره باران هم

درد دارم دوا نمی خواهم

دردم از یار هست و درمان هم

هر کجایی که می رسم گویم

بنده هم یار غائبی دارم

بی کس و کار نیستم مردم

دلخوشم چون که صاحبی دارم

کاش شیطان نفس و دام گناه

بنده را از شما جدا نکند

من بدون تو شاخه ای خشکم

من و دوری ز تو خدا نکند

مددی یارب اینکه در همه عمر

روی ما اسم خادمی باشد

با عنایات حضرت زهرا

سالمان، سال فاطمی باشد

وقتی که اشک نیست شبی را سحر کنیم

باید که التماس به خون جگر کنی

ما در فراق خون جگر میخوریم و بس

بر ما حلال نیست که کار دگر کنیم

ما بار خویش سوی تو عمری است بسته ایم

کافیست تا اشاره کنی و سفر کنیم

دوری تو خسارت ما را زیاد کرد

راضی مشو که بیشتر از این ضرر کنیم

ما را مران ز خویش که عهد بسته ایم

تا خویش را به پات گرفتار تر کنیم

یک روز دگر طی شد

در حسرت روی تو

جا مانده دل تنگم

در حلقه ای موی تو

عمرم چه گران طی شد

نامد گل بی خارم

جانا قدمت بگذار

بر روی دل زارم

یا ابن الحسن کجایی

ای داد از این جدایی

عزیزم کاسه ی چشمم سرایت

میون هر دو چشمام جای پایت

از آن ترسم که غافل پا گذاری

نشینه خار مژگونم به پایت

دور از حریم وصلت

 گل رنگ و بو ندارد

سرچشمة طراوت

 آبی به جو ندارد

یابن الحسن کجایی

مردم از این جدایی

کو، یار آشنایی

تا درد دل بگویم

غیر از خیالت این دل

 یک راز گو ندارد

از آتش فراقت

‌ دیگر نمانده طاقت

جز رویتت جمالت

 دل آرزو ندارد

یابن الحسن کجایی

مردم از این جدایی

از آتش فراقت

‌ دیگر نمانده طاقت

جز رویتت جمالت

 دل آرزو ندارد

راه وصال بستی

 با دیگران نشستی

رو کن به هر که خواهی

 گل پشت رو ندارد

گرچه قصه بی کرانه، گرچه غصه شوکرانه

بی اجازه با اجازه، دل من تو جمکرانه

به خدا دلم شروره، ولی بی تو ناصبوره

آقا شیعه ها غریبند، بیا که وقت ظهوره

مردم اهل اشتباهند، شیعه ها که چشم به راهند

گو به لشکر یهودی، بچه ها گناه ندارند

کنده خار و ریشه ی گل، قفس سرای بلبل

بیا و بیار تو دستت، ذوالفقار بی تحمل

اباصالح یا ابن زهرا

ما که اهل خط و خالیم ، تا به کی باید بنالیم

بگو با کلب یهودی، مابه مرتضی می بالیم

شیعه ها چه بی قرارند، شب نشین زلف یارند

می بینی که اهل لبنان، غیر تو کسی ندارند

جرم شیعه عشق یاره، عشق یار بی مزاره

هر کی با خبر ز زهراست، چاره جز جنون نداره

غصه ی تو داده آقا، اشک بی اراده آقا

توی کربلای لبنان، حرمله زیاده آقا

دل به زیر دینه آقا، اهل درد و شور و شینه

نقش پرچم تو آقا یا لثارات الحسینه

بی تو غم به دل می اومد، زخم مشتعل می اومد

شیعه زخمی یهود است، کاش ابوفاضل می اومد

اهل اشک و آهی آقا، نور چشم مایی آقا

بیا تا همه بدونند، پشت حزب اللهی آقا